อย่าเขียนไดอารี่งี่เง่า ที่แม้แต่เรายังอายที่จะอ่าน

“อย่าเขียนไดอารี่งี่เง่า ที่แม้แต่เรายังอายที่จะอ่าน”

ฉันเคยเป็นโรคบ้าเขียนไดอารี่กับเขาเหมือนกันนะ
โดยเฉพาะในช่วงชีวิตที่กำลังมีความรัก ฉันจะเขียนบรรยายทุกอย่างลงไปอย่างบ้าคลั่ง
แค่เขายิ้มให้ เดินสวนทางกัน หรือว่านั่งกินข้าวที่โต๊ะตัวเดียวกับเขา
ฉันก็เขียนเล่าลงไดอารี่ไปได้ตั้งเจ็ดแปดหน้ากระดาษ

แล้วเวลาที่อกหัก ผิดหวัง ก็ซ้ำเติมตัวเองด้วยการเขียนไดอารี่เข้าไปอีก
เพราะเราต้องนั่งนึกถึงภาพเหตุการณ์เก่าๆ เพื่อที่จะได้พรรณนาความรู้สึกลงไปได้อย่างแจ่มชัด

พอปีนึงผ่านไป...
พอฉันคว้าเอาไดอารี่ที่เคยเขียนไว้มาเปิดอ่าน
ฉันก็พบว่า การเขียนไดอารี่ของฉัน เป็นการตอกย้ำความงี่เง่าของตัวเองที่ร้ายกาจที่สุด
เมื่อปีที่แล้วยังฟูมฟาย บอกว่าจะตายซะให้ได้ถ้าชีวิตต้องขาดคนคนนี้ไว้กับไดอารี่

แล้วตอนนี้ ฉันก็ยังมีลมหายใจมานั่งสมเพชความไร้สาระของตัวเองในตอนนั้น
แล้วคนที่เคยบอกว่าขาดเขาไม่ได้ ป่านนี้จะอยู่ตรงไหนของโลกแล้วก็ไม่รู้

ฉันค้นพบว่า...
ไดอารี่ที่แม้แต่ตัวเองยังรู้สึกอับอาย กระดากใจ เวลาที่ได้ย้อนกลับไปอ่าน เป็นไดอารี่ที่ไม่ควรเสียเวลานั่งเขียน
แค่อ่านเองคนเดียว ก็สมเพชตัวเองจะแย่อยู่แล้ว เอาไปออนไลน์ให้คนอื่นอ่านยิ่งแล้วใหญ่
ถ้าเธอภาคภูมิใจในความงี่เง่าของตัวเองก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ
แต่ฉันคนนึงล่ะ ที่ไม่เคยรู้สึกแบบนั้น...

--------------------------------
" All Copyright©Nanthanatcha "