สามสิบสามวันที่ฉันนอนคนเดียว

...ป่านนี้ เธอคงกำลังเดินทางกลับบ้าน

หรือไม่ก้อเถลไถลคุยเล่นอยู่กับเพื่อน

หลังจากที่เล่นดนตรีเสร็จ...

"ในขณะที่ฉัน ยังไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด"

สามสิบสามวันแล้ว แต่ยังไง...

"ฉันก้อยังไม่รู้สึกชิน"

กับการไม่ต้องรอใครสักคนให้กลับมาถึงบ้าน

"ในเวลากลางดึกแบบนี้"

รู้สึกแปลกๆเวลาพลิกตัวไป แล้วไม่เจอใครอีกคน

นอนหลับอยู่ข้างๆกัน

น่าแปลกเนอะ...

ทั้งๆที่เหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นกับเราทั้งสองคนมาแล้ว

เมื่อหลายปีก่อน

บางที...ฉันอาจจะ"พยายาม"กับเรื่องของเราครั้งนี้มากเกิดไป

เกือบสองอาทิตย์ที่ฉันปิดมือถือ ดึงสายโทรศัพท์บ้านออก

เพราะฉันรู้ว่า เธอคงไม่โทรมาง้อฉันแน่ๆ

ทั้งๆที่เธอเคยง้อฉัน ซึ่งจริงๆแล้ว...

"เธอเป็นฝ่ายง้อฉันมาตลอด"

แต่หนนี้ฉันเป็นฝ่ายพยายามง้อเธอแล้ว

ในตอนแรกที่เราทะเลาะกัน หลังจากที่เธอขอแยกกันอยู่กับฉันสักพัก

เหมือน"ใจเรายังไม่เย็นพอ"ตอนที่ฉันเป็นฝ่ายง้อ

เพราะเราเพิ่งแยกกันอยู่แค่สองวัน

"สองวันที่ฉันใช้ชีวิตแบบเลื่อนลอย"

แล้วในที่สุดก้อกลายเป็นว่า เราคุยกันคนละภาษา

ไม่ตะโกนใส่หน้ากัน แต่คุยกันไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

สุดท้าย...ฉันบอกเธอว่า"ดูแลตัวเองดีดีนะ"

เธอบอกว่า..."เช่นกัน"

แล้วฉันก้อเดินจากเธอมา

หลายวันกว่าฉันจะเริ่มร้องไห้

"เพราะไม่มีใครให้ฉันงี่เง่าด้วยอีกแล้ว"

การที่ฉันปิดการสื่อสารของตัวเองลง

"คือการวัดใจ"

ตัวฉันเอง...ใช้ชีวิตอยู่ได้ โดยไม่ต้องคุยกับเธอ

คนอื่น...ที่เป็นห่วงฉันยังมีอีกตั้งหลายคน

บางคนถึงขั้นไล่โทรเช็คชื่อฉันกับโรงพยาบาลด้วยซ้ำไป

ฉันจะพิสูจน์ให้เธอดูอีกครั้งว่า...

"เธอไม่มีความจำเป็นต่อชีวิต"

แม้ว่าตอนนี้ ยังใจหาย

"ยังต้องนับทุกลมหายใจอย่างปวดร้าวอยู่บ้างก้อตาม"




All Rights Reserved.
2006 Copyright©Nanthanatcha Cheusuwan
------------------------------------------