วันล้าๆกับช่วงเวลาที่มีเธอ

ฉันเดินกลับเข้าบ้านตอนสองทุ่มกว่า มันจะเป็นเวลากลับบ้านที่เร็วกว่าปรกติ ถ้าหากฉันอยู่บ้านแม่ แต่ที่บ้านหลังนี้และย่านนี้ ฉันมักถูกมองด้วยสายตาแปลกเสมอๆ ก้อฉันน่ะทำตัวเหมือนชาวบ้านชาวช่องแถวนี้ซะที่ไหนกันล่ะ เอาน่า...สักวันพวกเค้าก้อจะชินไปเอง “ฉันเชื่อยังนั้น”
“สบายใจขึ้นบ้างมั้ย” ผู้ชายหน้าคมผิวเข้มคนเดิม เดินมาช่วยฉันรื้อค้นเอาข้าวของที่เพิ่งซื้อมาวางจนเต็มเตียง เขาแอบอมยิ้มขณะก้มหน้าหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาดู เมื่อฉันจับได้แล้วถามหาเหตุผล เขาก้อปล่อยหัวเราะคิกออกมาเสียงดัง
“หนังสือที่เธอซื้อมาตอนงานสัปดาห์หนังสือยังเก็บใส่ตู้ไม่หมดเลยนี่นา ไปขนซื้อมาอีกแล้วเหรอ แล้วเนี่ย...อารมณ์ไหน” หนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเวียดนามเล่มหนาถูกยื่นมาตรงหน้า ทำไมล่ะ ก้อในเมื่อฉันอยากไปเที่ยวเวียดนามนี่นา ไปเที่ยว...ไม่ใช่ไปเพื่อทำงาน...ไปนั่งแกร่วในโรงแรมหรูเพื่อประชุมเหมือนที่แล้วๆมา ฉันอยากไปเที่ยว อยากไปเดินตลาด ฉันผิดตรงไหนหา...
“ล้อเล่นน่า...อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้วใช่มั้ย” พอฉันส่ายหน้าแรงๆ เขาก้อทำสีหน้าผิดหวัง
จริงๆแล้วฉัน “ดีขึ้น” บ้างแล้วล่ะ อารมณ์อยากฆ่าใครสักคนลดดีกรีต่ำลงแล้ว เพียงแต่ตอนนี้...นาทีนี้...ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะทำไรทั้งนั้น ฉันอยากตั้งหลัก อยากพักสักสามสี่ห้าวัน
“ไม่ห้ามเรื่องไปเชียงใหม่แล้วใช่มั้ย” เขาพยักหน้า ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าฉัน
“สัญญานะว่าจะโทรมาหาทุกวัน แล้วถ้าโทรไปก้อห้ามไม่รับสาย หรือลืมโทรกลับ”
ฉันยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วของเขาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะดึงตัวเขาเข้ามาใกล้ แล้วอิงหัวลงแนบกับพุงอุ่นๆของเขา ขอบคุณฟ้าที่ส่งผู้ชายคนนี้มาให้ฉัน ผู้ชายคนที่ไม่ได้จับมือจับเอาไว้ตลอดเวลา แต่เขารู้ดีว่า เมื่อฉันหมดเรี่ยวแรงและล้าเกินกว่าจะก้าวไปข้างหน้าเมื่อไหร่ เขาพร้อมที่จะหยุดเดิน แล้วหันกลับมากุมมือของฉันเอาไว้ เพียงเท่านี้...ก้อทำให้หัวใจที่ล้าๆยิ้มออกมาได้อย่างเป็นสุขแล้วล่ะ

--------------------------------
" All Copyright©Nanthanatcha "